Με αφορμή την επιλογή της 11ης Ιανουαρίου 2009 (11 π.μ.) για την καθιερωμένη κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Συλλόγου, θέλω να θέσω υπόψη σας μια σημαντική, κατά την άποψη του υπογράφοντα, παρατήρηση που αφορά την επιλογή και μόνο της συγκεκριμένης αυτής ημερομηνίας και ώρας, γιατί μάλλον ατυχώς «συνέπεσε», προφανώς από αβλεψία, με την θλιβερή επέτειο του βομβαρδισμού της πόλης του Πειραιά.

11.1.1944: ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΘΛΙΒΕΡΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ

11.1.1944: Πρόκειται για τη θλιβερή επέτειο του βομβαρδισμού της πόλης του Πειραιά από τις συμμαχικές δυνάμεις, που ξεκίνησε στις 11.00 π.μ. με ιδιαίτερα σημαντικές ανθρώπινες απώλειες και τεράστιες υλικές ζημιές για τη πόλη.

Περισσότεροι από 1000 πειραιώτες έχασαν τη ζωή τους, η πόλη υπέστη τεράστιες καταστροφές και είναι μία από τις πιο μαύρες σελίδες για την ιστορία της πόλης μας, για τη χώρα μας, από μια πολεμική ενέργεια των «συμμάχων» που παραμένει μέχρι σήμερα ανεξήγητη και παντελώς αναιτιολόγητη.

ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΕΤΗΣΙΟΥ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ

Εδώ και πολλά χρόνια έχει καθιερωθεί απ’ όλους τους επίσημους φορείς της πόλης μας και τελείται στο νεκροταφείο της Ανάστασης ετήσια επιμνημόσυνη δέηση (πάντα στις 11 Γενάρη και ώρα 11.00) για τα θύματα του βομβαρδισμού της πόλης του Πειραιά, που δοκιμάστηκε σκληρά από την αεροπορική επιδρομή των συμμάχων στις 11 Γενάρη 1944.

Όπως μάλιστα πρόσφατα καταγράφηκε στον τύπο: «Εξήντα πέντε χρόνια οι συγγενείς των θυμάτων αυτού του βομβαρδισμού παραμένουν ζωντανοί μάρτυρες μιας θηριωδίας για την οποία οι οποίοι οι αποκαλούμενοι «σύμμαχοι» δεν ζήτησαν ποτέ συγνώμη.»

Αξίζει να σημειωθεί ότι από μία δική μου σύντομη έρευνα στη σχετικά πλούσια βιβλιογραφία προκύπτουν ανάγλυφα και τα εξής:

α.Κώστα Κωνσταντινίδη – Τρεις αληθινές ιστορίες: Ο Πειραιάς κάτω από τις βόμβες, Αθήνα 2001, σελ. 50 - 56.

«Εξαιρετικά σημαντικές ζημιές στο λιμάνι του Πειραιά, φωτιές σε όλη τη πόλη, δάσος από κατάρτια πλοίων που λαμπαδιάζουν, καταστροφή της Αγίας Τριάδος».

Φτάνουμε στην Αγία Τριάδα. Από τη μεγάλη και όμορφη εκκλησία, είχαν απομείνει όρθια μόνο τα δύο ψηλά καμπαναριά στην πρόσοψη. Όλη η υπόλοιπη εκκλησία είναι γκρεμισμένη. Γερμανοί που φωνάζουν και σκιές που σκάβουν. Θόρυβοι από κασμάδες και φτυάρια. Αναλαμπές από ηλεκτρικά φανάρια σπαθίζουν το μισοσκόταδο. Άνθρωποι που περιμένουν και κλαίνε. Δυό γυναίκες στέκονται κοντά στο λόφο απ΄ τα ερείπια. Πλησιάζω και τις ρωτώ. Η μία, που τα μάτια της γυαλίζουν υγρά μέσα στο σκοτάδι από δάκρυα μου λέει: “ Όταν έγινε ο συναγερμός πλήθος κόσμου είχε καταφύγει στο ναό, πιστεύοντας ότι δε θα έριχναν βόμβες στην εκκλησία. Μεσημέρι, έντεκα η ώρα και λιακάδα. Δεν ήταν δυνατό να μη την δούνε. Έλληνες ήταν μέσα. Δεν ήταν Γερμανοί. Κανένας δε σώθηκε λένε. Εγώ έχω χάσει την αδελφή μου. Γιατί;».

Φεύγουμε. Στην αρχή της λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου, μεγάλοι κρατήρες σαν πηγάδια πάνω στην άσφαλτο κόβουν το δρόμο στα δύο. Οι γραμμές του τραμ λυγισμένες προς τα πάνω προς τον ουρανό, είναι σα να δείχνουν από πού προήλθε το κακό.

Όσα έβλεπα μου φαινόταν απίστευτα. Ο Πειραιάς ήταν η πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα και τον αγαπούσα και τώρα που τον έβλεπα γεμάτο ερείπια και φωτιές η στεναχώρια μου ήταν αβάσταχτη. Και τόσοι άνθρωποι, συμπολίτες μου χαμένοι».

β.Κώστα Θεοφάνους: Η Εθνική Αντίσταση στον Πειραιά 1941 – 1944. Ο βομβαρδισμός του Πειραιά στις 11 του Γενάρη 1944, σελ. 76 - 77

«Έλα Δάντη! Έλα σ΄ αυτήν εδώ στη κόλαση. Έλα σ΄ αυτήν εδώ την κόλαση. Έλα να δεις το φρικαλέο χορό των δαιμόνων και αν γλιτώσεις να τον περιγράψεις τότε έκανες μια μέρα και μια νύχτα στη κόλαση τώρα κράτησε 15 λεπτά. Μα φάνηκε αιώνας».
………… Με χαρακτηριστικές αναφορές για την πρώτη λανθασμένη εντύπωση των πειραιωτών που βγήκαν αρχικά στο δρόμο να πανηγυρίσουν γεμάτοι χαρά για την παρουσία των συμμαχικών βομβαρδιστικών, ενημερωμένοι από το ΒΒC, γεμάτοι ελπίδες για τη νίκη.

Το ίδιο βράδυ το ραδιόφωνο από το σταθμό του Καΐρου μετέδωσε:

«Πεντακόσια ιπτάμενα φρούρια βομβάρδισαν επιτυχώς τον Πειραιά».

«Τρομερός απολογισμός. Δέκα πέντε λεπτά βομβαρδισμού χίλιοι διακόσιοι πενήντα αθώοι νεκροί. Γερμανοί στρατιώτες: δεν υπερέβησαν τους τριάντα».

γ. Συνημμένα υποβάλω ενδεικτικά για την πληρέστερη τεκμηρίωση όλων αυτών και ένα απόσπασμα από την 14η Συνεδρίαση της 9ης.12.1959 του Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιά, όπου στο θέμα με αριθμ. 24 της Ημερήσιας Διάταξης (Απόφ. 365) περιλαμβάνονται τα εξής:

Συνημμένα υποβάλω ενδεικτικά για την πληρέστερη τεκμηρίωση όλων αυτών και ένα απόσπασμα από την 14η Συνεδρίαση της 9ης.12.1959 του Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιά, όπου στο θέμα με αριθμ. 24 της Ημερήσιας Διάταξης (Απόφ. 365) περιλαμβάνονται τα εξής:

«Περί εγκρίσεως πιστώσεως δια την τέλεσιν αρχιερατικού Μνημόσυνου κατά την 11η Ιανουαρίου 1960 υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των εκ του βομβαρδισμού των πειραιωτών φονευθέντων συμπολιτών μας».

δ.Μια σπάνια φωτογραφία για την καταστροφή του λιμανιού του Πειραιά από τον βομβαρδισμό του 1944 δημοσιεύεται στο Ημερολόγιο 2009 του «Λιμανιού της Αγωνίας».

Για τον ιδιαίτερα προφανή λοιπόν αυτό λόγο και γιατί πρέπει η ιστορία της πόλης μας να γίνεται σεβαστή απ’ όλα τα μέλη της και τους φορείς της, σας στέλνω την επιστολή μου αυτή, για να αποφευχθεί στο μέλλον μια τέτοια «ατυχής» σύμπτωση.